ظهری چه سرخ می‌تپد از عمق باورش
تنها نشسته است ، کنارش برادرش

یک پرچم از تبار شفق در کنار او
یک مشک و ناله ‌های عطش در برابرش

نامردمان چقدر سیاه‌اند و بی‌شمار
سبزست ، سبز سبز ، لباس معطرش

یادش نمی‌رود دم ِ رفتن عجیب بود
طرز نگاه کردن و برخورد خواهرش

یک گام بیشتر ... نه که دیگر مجال نیست
آن‌سو شکست قامت ِ سبز ِ صنوبرش

سر روی خاک می‌نهد آرام و با غرور
سرخ‌ست از خجالت او تیغ خنجرش

اینجا کنار ِ آب ، غریب‌ست یک سوار
دلتنگ گشته است برای برادرش               ....                     شاعر : ن.ج

گرچه خود پرچم به دوش کربلاست
رایة العباس در دست خداست